UPADEK I ODRODZENIE POWSTAWANIE Z RUIN
COLLAPSE AND REBIRTH / FROM THE RUINS | NIEDERGANG UND WIEDERGEBURT / AUFERSTEHUNG AUS TRÜMMERN
Szczecin został zdobyty w 1945 roku bez większych działań wojennych. Jednak już wcześniej - począwszy od 1943 roku - poważnie ucierpiał od dywanowych nalotów alianckich. Napływający po II WŚ osadnicy polscy zastawali znaczne obszary miasta w gruzach.
Powojenna odbudowa miasta i portu była opóźniana w związku z wieloletnią niepewnością co do ostatecznej przynależności państwowej Szczecina. Bezpośrednio po zakończeniu wojny ruiny szczecińskich kamienic i gmachów były traktowane jako źródło rozbiórkowych materiałów budowlanych, wywożonych do miast w głębi kraju.
Faktyczna systematyczna odbudowa i rozwój rozpoczęły się dopiero kilka lat po wojnie, gdy status i przynależność terytorialna miasta zostały ostatecznie określone.
Szczecin musiał nadrabiać zaległości w odbudowie w stosunku do innych polskich miast. Mimo peryferyjnego położenia i mniejszej troski władz centralnych udało się Szczecinowi podnieść
z ruin i rozwinąć w znaczący ośrodek miejski.
Już w latach 60. i 70. był ważnym ośrodkiem przemysłowym i liczącą się gospodarczo metropolią. W roku 1970 ulice Szczecina były sceną
robotniczej rewolty przeciwko komunistycznym władzom, która została krwawo stłumiona.
W roku 1980 w Stoczni Szczecińskiej doszło do kolejnego zorganizowanego sprzeciwu - strajki, które objęły całe miasto, doprowadziły do podpisania Porozumień Sierpniowych.
Po przemianach ustrojowych 1989 roku Szczecin ponownie znalazł się na marginesie i jako duży ośrodek miejski musiał ponownie nadrabiać zaległości względem innych miast, które bardziej skorzystały na przemianach.
Zdecydowanym impulsem rozwojowym było dla Szczecina wstąpienie Polski do Unii Europejskiej. Dzięki swojemu położeniu Szczecin przestał być peryferyjnym miastem a stał się miastem najbliższym do Europy wśród największych polskich metropolii.
Szczecin was captured in 1945 without major hostilities. However, it had already suffered severely from Allied carpet bombing from 1939 onwards. Polish settlers arriving after World War II found large areas of the city in ruins.
The post-war reconstruction of the city and port was delayed due to many years of uncertainty as to the final nationality of Szczecin. Immediately after the end of the war, the ruins of Szczecin’s tenement houses and large buildings were treated as a source of demolition materials, transported to inland cities.
Actual systematic reconstruction and development began only several years after the war, when the city’s status and territorial affiliation were finally determined.
Szczecin had to catch up with other Polish cities in terms of reconstruction. Despite its peripheral location and less concern from the central authorities, Szczecin managed to rise from the ruins and develop into a significant urban centre - already in the 1960s and 1970s it was an important industrial centre and an economically important metropolis.
In 1970, the streets of Szczecin were the scene of a workers’ revolt against the communist authorities, which was bloodily suppressed.
In 1980, another organized protest took place at the Szczecin shipyard - strikes that spread across the city led to the signing of the August Agreements.
After the political changes in 1989, Szczecin again found itself on the margins and, as a large urban centre, had to catch up again with other cities that benefited more from the changes.
Poland’s accession to the European Union was a decisive development impulse for Szczecin. Thanks to its location, Szczecin ceased to be a peripheral city and became the city closest to Europe among the largest Polish metropolises.
Stettin wurde 1945 ohne größere Kampfhandlungen eingenommen. Jedoch schon früher – ab 1943 - litt die Stadt schwer unter alliierten Flächenbombardierungen . Die nach dem Zweiten Weltkrieg ankommenden polnischen Siedler fanden große Teile der Stadt in Trümmern vor.
Der Wiederaufbau der Stadt und des Hafens in der Nachkriegszeit wurde wegen der jahrelangen Ungewissheit über die endgültige Staatszugehörigkeit von Stettin verzögert. Unmittelbar nach Kriegsende wurden die Ruinen der Stettiner Mietshäuser und Gebäude als Quelle für Baumaterial betrachtet und in die Städte im Landesinneren geliefert.
Der tatsächliche systematische Wiederaufbau und die Entwicklung begannen erst einige Jahre nach dem Krieg, als der Status und die territoriale Zugehörigkeit der Stadt endgültig festgelegt wurden.
Stettin musste beim Wiederaufbau mit anderen polnischen Städten gleichziehen. Trotz der Randlage und der geringeren Unterstützung seitens der zentralen Behörden gelang es Stettin, aus den Ruinen aufzuerstehen und sich zu einem bedeutenden städtischen Zentrum zu entwickeln - schon in den 1960er und 1970er Jahren war Stettin ein wichtiges Industriezentrum und eine Metropole von wirtschaftlicher Bedeutung.
Im Jahr 1970 waren die Straßen von Stettin Schauplatz eines Arbeiteraufstands gegen die kommunistischen Behörden, der blutig niedergeschlagen wurde.
Im Jahr 1980 fand in der Stettiner Werft ein weiterer organisierter Protest statt – die Streiks, die sich auf die ganze Stadt ausweiteten, führten zur Unterzeichnung der Augustabkommen.
Nach den politischen Veränderungen von 1989 stand Stettin wieder im Abseits und musst als ein großes städtisches Zentrum zu den anderen Städten aufschließen, die von den Veränderungen mehr profitiert hatten.
Ein entscheidender Entwicklungsimpuls für Stettin war der Beitritt Polens zur Europäischen Union - dank der Lage ist Stettin keine Stadt am Rande mehr, sondern die Stadt unter den größten Metropolen Polens geworden, die dem Rest von Europa am nächsten liegt.
#odrodzenie z ruin #powojenna odbudowa
x